اولین نگاه

اولین بار که با اون آدم صحبت کردم احساس کردم که یه جای کار این آدم می لنگه. وقتی صحبت میکرد حس میکردم که اعتماد بنفس نداره.
نه اینکه جوری صحبت کنه که انگار کم آورده. بر عکس خیلی هم ادعا داشت و با اعتماد بنفس صحبت میکرد اما زنگ خطرهای احساسم بهم میگفتند که اعتماد بنفس ابن انسان کاذبه.
چون آدمی که بخواد از محسنات خودش در لفافه صحبت کنه و در لابلای حرفاش به پولش،یا موقعیتش،خانوادش،دوستان معروفش،هنرهائی که داره و … اشاره کنه بدتر خودش رو ضعیف نشون میده و نمیدونه که داره با زبون بی زبونی بهت میگه «ببین فلانی من خودم به تنهایی هیچی نیستم و اینائی که بهشون اشاره کردم منو بزرگ جلوه میدن!»

خلاصه یه مدت گذشت و من به احساسم توجه نکردم. اما بعد از یه مدت یکی از حرکاتش به شدت منو شوکه کرد و من بودم که به احساس اولیه ام درباره این فرد اعتماد نکردم و این وسط متضرر شدم!

این اتفاق درباره خیلی از آدم ها برام پیش اومده. از دوستهام گرفته تا همکلاسی هام تا ملاقاتهای خانوادگی و ….

بنابر تجربه الان دیگه به احساس اولیه ام که تو نگاه اول یا مکالمه اول با افراد دارم اعتماد میکنم و همونجا تصمیم میگیرم چقدر میشه به اون فرد اعتماد کرد و باهاش جلو رفت و صمیمی شد.
شما هم به این احساساتون اعتماد کنید! ضرر نمیکنید.
———–
پاورقی: شرمنده دوستان که یه مدته فرصت نشده به بلاگاشون سر بزنم. به یادتون هستم و مشکل اینترنت من همین دو -سه روزه حل میشه و گرنه اهواز رو رو سرشون خراب میکنم!
به امید خدا ما هم دوباره قاطی ADSL ای ها میشیم:دی